Karczma przy Młynie Zakopane

Karczma przy Młynie powstała na bazie małego, skromnego, drewnianego pensjonaciku, postawionego przed wojną. Zamiast z kosztownych płazów, wybudowano go z tak zwanych trzeciaków, stanowiących materiał tańszy, ale gorszej jakości. Po wojnie budynek podzielono na mieszkania kwaterunkowe, a lokatorzy stopniowo doprowadzili go do ruiny. Dach pokryty przerdzewiałą na wylot blachą przeciekał, rozsypujące się ściany podmurówki ciągnęły wilgoć, a pokryte tynkiem drewniane ściany i stropy butwiały. Nowy właściciel, zamiast rozebrać ten obraz nędzy i rozpaczy, co byłoby w pełni uzasadnioną i racjonalną decyzją, dostrzegł w nim potencjał i postanowił go uratować.
Stary pensjonat został pieczołowicie odnowiony i rozbudowany o podkreślające jego charakter, głębokie, zadaszone podcienia od strony zachodniej i południowej oraz ganek wejściowy od strony ulicy. Poddasze przerobiono na obszerne, jednoprzestrzenne wnętrze z widoczną konstrukcją więźby dachowej i dodatkowo doświetlono stylowymi kapliczkami. W powiększonej o przestrzeń powstałą pod nowymi tarasami piwnicy umieszczono dużą salę kominkową, węzeł higieniczno - sanitarny, zaplecze magazynowe, a nawet wędzarnię. Do tak wzbogaconej bryły starego pensjonatu dobudowano od wschodu klasyczną, prostą i surową chałupę z potężnych płazisk. Składa się ona, jak tradycja, każe z dwóch ponad stuletnich izb, przeniesionych tu z dwóch różnych wsi. Całości nadano funkcję gastronomiczną, a sercem karczmy został potężny góralski piec z szabaśnikiem, widoczny z pomieszczeń parteru i poddasza, a nawet, przez przeszkloną ścianę, z ulicy.
Budowa karczmy była nie lada frajdą, bo inwestor nie przejmował się specjalnie presją czasu. Delektował się procesem realizacji obiektu. Na budowie spotykaliśmy się z nim i majstrem Władkiem Słodyczką prawie codziennie, dopieszczając i cyzelując każdy detal.
Młynek z kołem wodnym ustawiony w ogrodzie (stąd nazwa karczmy) to nie żadna podróba, tylko w pełni sprawne urządzenie. Autentyczne, podobnie jak wszystko w tej karczmie.